در هر خط دروازه مجموعه اي از تيرهاي دروازه به ارتفاع 40 فوت (12 متر) قرار دارد كه متشكل از دو حالت ايستاده است كه با يك تير عرضي 18 + 1⁄2 فوت (5.6 متر) كه 10 فوت (3 متر) بالاتر است به هم متصل شده اند. خط هدف تيرهاي دروازه ممكن است H شكل باشند (هر دو پايه در زمين ثابت شده اند) اگرچه در مسابقات كاليبر بالاتر ، طراحي چنگال تنظيم مي شود (با پشتيباني از يك پايه منحني در پشت خط دروازه ، به طوري كه هر پايه 10 فوت (3 متر) شروع مي شود بالاي سطح زمين) ترجيح داده مي شود
كناره هاي زمين با حاشيه هاي سفيد مشخص شده اند ، خط گل با رنگ سفيد يا زرد مشخص شده است و خطوط سفيد به صورت عرضي در عرض هر 5 يارد (4.6 متر) از خط هدف كشيده شده اند. اين خطوط جانبي "خطوط حياط" ناميده مي شوند و غالباً با فاصله در حياط از يك فلش به سمت نزديكترين خط هدف مشخص مي شوند. قبل از اوايل دهه 1980 ، از پيكان استفاده نمي شد و همه خطوط حياط (در هر دو ضرب 5 و 10) معمولاً با فاصله تا خط هدف مشخص مي شدند ، از جمله خط خود گل كه با "0" يا "مشخص شده بود" 00 " در بيشتر استاديوم هاي امروز ، فقط نشانگرهاي حياط در مضربي از 10 با اعداد مشخص شده اند ، كه خط دروازه گاهي با "G" مشخص شده است. خط مركزي (55 حياط) معمولاً با "C" (يا به ندرت ، با "55") مشخص مي شود. "علامت هاي هش" با رنگ سفيد ، به موازات خطوط حياط ، در فواصل 1 يارد (0.9 متر) ، 24 يارد (21.9 متر) از حاشيه ، رنگ آميزي مي شوند.
در زمين هايي كه داراي مسير دويدن اطراف هستند ، مانند استاديوم مولسون و بسياري از دانشگاه ها ، مناطق انتهايي اغلب در گوشه ها قطع مي شوند تا مسير را در خود جاي دهند. تا سال 1986 ، مناطق انتهايي 25 يارد (23 متر) عمق داشتند ، و طول زمين را به طور كلي 160 يارد (150 متر) مي دادند ، و قطع قطع به نسبت بزرگتر در گوشه ها لازم بود. اولين زميني كه داراي محدوده هاي انتهايي 20 حياط كوتاه تر بود ، محل ونكوور BC محل استقرار (محل شيرهاي BC) بود كه در سال 1983 افتتاح شد. اين امر به ويژه در ميان تيم هاي مستقر در ايالات متحده در طول گسترش CFL آمريكا ، كه تعداد كمي استاديوم آمريكايي قادر به آنجا بود ، معمول بود زمينه CFL بسيار طولاني تر و قابل ملاحظه اي را در خود جاي دهيد. مناطق انتهايي در BMO Field تورنتو به جاي 20 يارد فقط 18 يارد هستند.
شنبه ۲۶ تیر ۰۰ | ۱۱:۲۷ ۱۶ بازديد
تا كنون نظري ثبت نشده است